zondag 9 oktober Epcott

parkeercontrole

Vanmorgen vroeg opgestaan omdat we op tijd in Epcott wilden zijn. En dat lukte, we stonden 9uur voor de deur, ik kreeg nog een extra controle omdat……. Ik ritsen aan mijn broekspijpen heb.

Onze eerste fastpass was voor testtrack om 9.30, zodat we nog even eerst bij Soarin gingen kijken of daar misschien een korte wachtrij was. En ja hoor we konden meteen doorlopen en met wat gezellig geklets stonden we snel bij de entreedeur. Tassen in de zak onder je stoel, riemen vast en starten maar. Je weet dat je maar een anderhalve meter de lucht ingaat en dat de film onder je door geprojecteerd wordt, maar toch zit je lichtelijk verstijfd achterover terwijl je over de wereld vliegt. Langs IJsland, Europa met het kasteel van Hitler in Oostenrijk, Afrikaanse olifanten, de Sydneybrug, langs de Chinese muur, de Tai Mahal, over Amerika, natuurlijk Epcott in Florida en verder naar de Eiffeltoren. Een paar minuten later stap je weer uit en sta je toch onvast op je benen.

Daarna door naar testtrack, maar daar was een technische storing dus konden we de fastpass niet gebruiken, maar het kon de hele dag nog.

toen was het nog leuk

mission space

En toen namen we een totaal verkeerd uitgepakte beslissing. We dachten even de oranje route te nemen in Mission Space. Er stond wel aangegeven dat het heftig was, maar ja dat staat er zo vaak. Ze hadden het over mach 4 en je moest er niet in als je last van kleine ruimtes had of snel draaierig werd en je kon er op het laatste moment nog uit als je dat wilde. Maar nee hoor wij sloegen alle waarschuwingen in de wind de vorige keren hadden we nl de groene route genomen en die was nogal soft. We kregen samen met 2 andere vrouwen taken in een raket naar Mars en kregen een schouderbeugel om en zaten volkomen klemvast.

En toen begon het met een enorme kracht werd de raket richting mars gestuwd, ik vond het heel vervelend in mijn hoofd en Jak werd al meteen misselijk (gelukkig waren er kotszakjes). Wat later werd het voor mij wel houdbaar, maar Jak was volkomen in de misselijkheid gedoken en kon niets meer doen alleen zoveel mogelijk haar maag binnenboord zien te houden. Nog een paar keer een heftige versnelling of vertraging, zodat mijn hoofd bijna uit elkaar leek te knallen. Over Jak hebben we het maar niet meer. Eenmaal buiten had zij nog meerder uren nodig eer het echt over was en ik voelde me ok zolang ik maar niet bewoog.

Intussen kreeg ik een telefoontje uit Nederland zodat ik wat afleiding had.

3 cabaleros

sven en christoff

elsa anna en olaf

Na een uurtje zijn we toch maar verder gegaan, richting Frozen, maar die was ook uit de running toen we voor de deur stonden. Dus maar eerst even naar Mexico voor de Gran Fiestatour met de 3 cabaleros. Dit is een heel relaxed boottochtje met Donald Duck door Mexicaanse kunstwerken.

Weer terug bij Frozen werkte het weer allemaal en er was een wachttijd van maar 75 min, wat erg kort is voor deze nieuwe attractie. We amuseerden ons prima onderweg in de rij met appen naar Nederland. Na een klein uur waren we aan de beurt om in te stappen in de bootjes die ons door het ijslandschap van Elsa, Anna en de sneeuwpop Olaf en Christoff en zijn rendiervriend Sven leidde. Nou het was het wachten echt wel waard hoor, de scenes uit de film waren prachtig uitgebeeld, al schudde de boot wel een beetje veel voor foto’s. Na 10min stonden we weer buiten in de zon.

Ik durfde nu wel aan mijn lunchbroodje te beginnen, maar Jak was hier nog niet aan toe en hield het bij een appel.

kwallen

crush

Hierna terug naar Nemo en friends, want daar hadden we een fastpass voor voor 13.00u. Dit blijft een heel vertederende attractie. Je maakt in een eigen schelp een tocht langs de vissen uit de Nemofilm. Helemaal relaxed stapten we weer uit en hoefden we maar een klein stukje te lopen naar Turtle talk met Crush. Dit was een interactieve show van de kinderen in de zaal die vragen kregen van de schildpad Crush, die graag de mensenwereld wil leren kennen. De schildpad reageerde zo leuk op de vragen van de kinderen, dat zij wel het idee moeten hebben dat ze echt met een schildpad aan het kletsen waren.

Nu was het echt tijd om naar Testtrack te gaan, hier waren we in al die jaren tevoren nog nooit geweest, of omdat de wachttijden te lang waren of omdat hij gesloten was voor renovatie. Ik had al berichten gehoord dat het best heftig kon gaan.

We begonnen met onze eigen auto te ontwerpen, een roze omdat we toch meisjes zijn. Daarna in de rij voor een ritje in een raceauto, onderweg kreeg je het klassement te zien, met gebruikmaking van de door ons ontworpen auto. Hij kwam er in het totaal niet zo slecht uit nl 3^e in totaal en op sommige punten zelfs eerste.

Je zat met z’n zessen in een auto met 3 naast elkaar. Ik zat in het midden en had dus geen schoudergordel alleen een heupgordel. Nu werden er allerleis testen gedaan en als laatste ging je echt racen. Jak had behalve haar riem niets om zich aan vast te houden en ik zette mezelf helemaal vast met voeten handen op een rail en een stijve rug tegen de rugleuning. We werden allebei behoorlijk geschud, maar hebben het er levend van afgebracht. Voor jak hoeft het niet meer, maar ik zou het best nog eens willen doen. Daarna mocht je een eigen testcircuit verzinnen voor je auto en dat werd in een reclamefilmpje naar je toe gemaild.

Nu hadden we wel genoeg gedaan in de Futureworld en gingen naar de landen showcase rondom het meer. Het eerste stuk hadden we natuurlijk al gehad, toen we erlangs kwamen stond Frozen op een wachttijd van 120min.

proberen te bellen

door de beroepsfotograaf

a capella

Lekker in de zon doorgelopen, al was het wel erg warm. Het kwam er eigenlijk op neer dat we doorliepen tot Japan waar de Japanse drummers bezig waren. Na een kwartier was dit voorbij en konden we lekker in de schaduw zitten bij The American Music Machine.

Toen was het tijd om het Americagebouw binnen te gaan voor een portie vaderlandsliefde. Eerst een groep a capellazangers in Heritagekleding die allerlei vaderlandse liederen zongen (Voices of liberty) en daarna naar de American Adventureshow. Een soort film/geschiedenisproject over Amerikaanse heldendom door de eeuwen heen. Jak heeft een deel van de tijd geslapen. Het was ook wel behoorlijk Amerika is het beste, het grootste en we zijn er heel trots op. Toch wel lekker uitgerust gingen we naar de laatste aktiviteiten van de dag. Eerst nog een stukje langs het meer tot we in Groot-Brittannië

give peace a chance

gezond toch

kwamen. Hier was een groep (Brittish Revolution) die bekende songs van de Stones, en de Beatles zongen. Echt een heerlijk sfeertje. Iedereen van boven de 50 zat ook lekker mee te doen.

Helemaal verkwikt nog een laatste stukje gelopen naar de Electric Umbrella, een restaurant waar we goede ervaringen mee hadden. Deze keer was het ook prima, een lekkere grote kipsalade (jammer genoeg voor Jak met rozijnen). Nog even naar Spaceship Eart voor een tochtje over communicatie door de eeuwen heen waarna we zelf onze toekomst door middel van een aantal vragen mochten bepalen. Hierna zijn we zijn nog een tweede keer gegaan omdat we onszelf op de video gemist hadden. (2^e

keer ook weer gemist)

Nu zat onze lange Epcottdag erop (van9-20u) en we liepen nog even terug naar de parking. Jammer genoeg werd dat wat langer omdat we de parkeerplaats vergeten waren, we wisten nog wel dat we op rij 65 stonden en dat het niet ver lopen was, maar waar rij 65 was, hadden we geblokt. Het bleek in het tweede vak te zijn en opgelucht toen we onze kleine voertuigje zagen zoefden we naar huis met Jak achter het stuur. Nog snel verslag schrijven en de foto’s sorteren want als je eenmaal achter raakt kom je niet meer bij.